MINI Cooper S Coupé

Her bir MINI versiyonu gibi albenisi çok yüksek, gözler hep üzerinde. Ama kullanırken hakkını vermek için sadece iyi otomobil kullanmak yetmiyor. Otoyol virajlarında orgazm oyunları oynayan ama bozuk yüzeylerdeyse rahatsızlığın sınırlarını zorlayan süspansiyon özelliklerine tahammül gerekiyor!

Yazı: And Mehmet Çetin Fotoğraflar: Muhip Tuna Meti
Cooper, Convertible, Clubman, Countryman, Paceman, Roadster ve Coupé. BMW bugün dünyanın en çok satan premium otomobil markasıysa bunu büyük oranda MINI’ye ve onun aynı arabadan farklı arabalar türetme becerisine borçlu. Elbette bu çaba sonunda diş sıyırtacak ve bir noktada işin suyu çıkacaktı.
Bu otomobil, tüm iddiasına rağmen hatchback’ten 25 kg ağır. Daha iyi yol tutsun diye kullanılan süspansiyonları tahtadan yapılmış ve sürüş zevkinden ziyade milimetrik asfalt pürüzlerini ölçmeye yarıyor. Arka koltukları yok, alçak tavanıyla daha klostrofobik ve Cooper S’ten de daha pahalı.
Görünen o ki ‘Coupé’, Issigonis formülünün patladığı satır. Ancak işler göründüğü kadar basit değil.
Daha evvel hiç MINI kullanmamış bile olsanız o logoya sahip bir otomobilin yanına yaklaştığınız vakit bilirsiniz ki, özel bir tecrübe edinmek üzeresiniz. MINI çok pahalı bir otomobil olmayabilir, çok kaliteli de olmayabilir; ancak tüm bileşenlerinin bir araya geliş şeklinden her birine verilen şekle, bu ‘şeklin’ ardında yatan teknik hünerden markanın pazarlanma biçimine kadar, arabada diğer markaların ne kadar didinseler de beceremedikleri birtakım şeyler var. Nasıl ki Samsung’un teknik açıdan en üstün telefonları üretmesine rağmen imaj ve kullanım olarak bir iPhone’la yarışamaması ve neticede ürünlerini daha ucuza satmak zorunda kalması gibi, diğer markalar da -şimdilik- bu sınıfta MINI’yi takip etmeye muhtaçlar.
Kep biçimli tavanından aşırı kompakt boyutlarına, içerden açılıp kapanabilen spoylerinden karikatür gibi iç mekanına kadar her öğesiyle bu otomobil tam bir özel üniversiteli oyuncağı. Bu tanımlama burnunuza ayrımcı kokular gönderebilir fakat gerçekçi olmak ve böyle bir ihtiyaç/segmentin varlığını kabullenmek gerek. Ve MINI Coupé, tek bir öğesi hariç hedef kitleyi aslında tam 12’den vuruyor.

Kabinde kalite seviyesi vasat
Aslında Cooper’ın kokpiti aynen uygulanmış ama bu kadar yıl geçmesine karşın bazı unsurların neden yenilenmediğini, şikayetlere kulak verilip iyileştirilmediğini merak ediyorsunuz. İçine oturup cam kumandalarını hangi akla hizmet orta konsola yerleştirdiklerini sorgulamaya başladığınız andan itibaren, arzu nesnesi hissiyatını alıyorsunuz. Bu öyle bir otomobil ki, kabininde en fazla yer kaplayan unsur olan ortadaki duvar saati büyüklüğündeki hız göstergesine hemen hiç bakmayacaksınız; bunu önünüzdeki minik dijital ekrandan yapacaksınız. Klimanın sıcaklığı nerden artıyordu, fanın hızı nerden düşüyordu, her seferinde düşüneceksiniz. İşlevselliğin kelime anlamını unutacaksınız. Ve asla mutsuz olmayacaksınız. Ahh o ilk Mini yok mu.. hep bunların sebebi İngiliz muhafazakarlığı ve gelenekler…
İçerde kullanılan malzemeler izole halde vasatı nadiren geçiyorlar ama dediğim gibi, bir bütün olarak birbirlerine öyle güzel geçiyorlar ki, tek tek incelemeyi bırakıyorsunuz bir süre sonra.

“Grup N sesi mi duyuyorum?”
Eğer kaymak gibi bir zeminde teslim aldıysanız otomobili, ilk dikkatinizi çeken motorun homurtuları oluyor. Bu kadar küçük aşırı beslemeli bir hacimden böyle güzel sesler çıkartmak, ancak usta işi olabilir. İşin garibi, melodi önden değil de bir supercar’daymışsınız gibi daha çok sırtınızdan yükseliyor. Arabanın harika bir egzoz sesi var.
Sesin kaynağı kendisinden de maço. 184 beygirlik 1.6-litre turbo makine, 1165 kg’lık gövdeyi hangi ara 230 km/s’ye taşıyor, fark etmiyorsunuz bile. Motorun dopdolu bir tork bandı var ve sıklıkla hacme olan inancınızı baltalıyor. Tüketimiyse çok esnek; 5 litre de gördüm 17 litre de. Şehiriçi sakin kullanımda 8,5 civarı bir ortalamadan söz edebiliriz.
Test aracının tork konvertörlü otomatik şanzımanı yanlış bir tercih gibi görünebilir ama hiç yanlış yapmıyor. Motorla uyumu kusursuz ve ne gaz tepkilerinde ne de vites değişimlerinde herhangi bir gecikmeye mahal bırakmıyor. Ancak direksiyon arkasındaki kulakçık eksikliği kendini hissettiriyor. Vitesleri bir otomobilde direksiyondan değiştirmek gerekliyse o otomobil MINI Coupé olmalıydı.

Eğer azarken, gene o baştaki pürüzsüz yollarda geziyor, mesela gecenin bir körü TEM’de viraj alıyorsanız, o ufacık arabanın stabilitesi karşısında küçük dilinizi yutabilirsiniz. Başınızı arkaya çevirdiğinizde inip kalkan spoyleri neredeyse elinizle tutacaksınız, o derece kompakt; ama hatchback yerine convertible baz alınarak geliştirilen, yani daha rijit olan şasi ve taş gibi süspansiyonlar sayesinde, temiz yollarda MINI Coupé gerçeküstü bir tutuşa sahip. Test aracında Bridgestone Blizzak kış lastikleri vardı ve denemelerde bulunduğum saatlerde hava 7 derecenin biraz üstünde olmasına rağmen bu, hayrete düşmemi önlemedi. Etkiye gölge düşüren tek unsur, tutuş limitlerinin çok gerisinde kalan fren kuvvetiydi.

Tam bir oyuncak
Uzun virajları böylesine çiğneyip fırlatan otomobili ESP’yi kapatıp kısa virajlarda dürttüğünüzde, gene kaskatı süspansiyonların ve kısa dingil mesafesinin etkisiyle orasının burasının oynamaya başladığını gözlemliyorsunuz. Önden kaymaya oldukça dirayetli burnu apekse fırlatıp, ince simidi tuhaf fakat çok kısa turlu ve hızlı çalışan direksiyonu kavrayıp, diğer eliniz de el freninde ‘hazır ol’da beklerken, kendinizi babanızın yeni aldığı uzaktan kumandalı arabayı ilk kez test ederkenki gibi hissediyorsunuz. Tam oyuncak!..

Ancak yüksek beklentileriniz hiçbir zaman tam olarak karşılık bulmuyor. MINI Coupé kaymak asfaltta 200’le viraj alsın diye tasarlandığından, bozuk zeminli yavaş virajlarda eğlenmenize olanak tanıyacak esnekliği sunmaktan çok uzakta. Hareketlenme, limitler de çok yüksek olduğu için hep aniden, çok keskin biçimde gerçekleşiyor ve kademeleri bir türlü yakalayamıyorsunuz.
Ve sürüş. En oyuncumuz bile zamanının çoğunu vasat yollarda ve trafikte geçirmeye mahkum. İşte bu koşullarda MINI Coupé tam bir kabus.
Arabanın çukur ve kasislere toleransı sıfır. Pahalıya satılsa da özünde ucuz bir otomobil olduğundan içi dışı da bir, yani ne var ne yoksa olduğu gibi içeriye iletiyor. Yayları sanki fabrika çıkışı kesik, amortisörler sarı Koni. Şu ara kazı çalışmalarıyla işgal altındaki minibüs caddesinde, sanayiden fırlamış ham bir ‘gazcı arabası’ nasıl ilerliyorsa, aynen öyle gidiyor. Direksiyon da her türlü yüzey düzensizliğinden fazlasıyla etkileniyor. Elbette spor otomobillerde birtakım ödünler şart ancak MINI Coupé’de olan biten, kabul edilemez. Tabii hata bizde! Koskoca BMW herhalde Türkiye yollarına göre otomobil tasarlamayacaktı!…

Bu yegane öğeyi yok saymak hiç kolay değil. Olası bir müşteri de geri kalanı mercek altına almak yerine koşarak uzaklaşıp RCZ ya da Scirocco’ya göz atacaktır. Fakat ben, düzgün bir süspansiyonla bu otomobilin albenisinin ne kadar yükseleceğini hayal etmeden duramıyorum. Hiç pratik değil, kağıt üstünde sunduklarına göre de 90 bin lira çok fazla; ama alt alta koyduğunuzda araba keyif verici bir madde olarak çok fazla şıkkı doğru işaretliyor.

+ Düzgün zeminde çok yüksek yol tutuş limitleri
+ Performansı yüksek, sesi harika motor
+ Otomatik şanzımanın işleyişi
+ Zevkli iç mekan
– Bozuk yüzeylerde niteliksiz sürüş
– Gereksiz büyük bagaj
– Direksiyonda kulakçıklar eksik

MINI Cooper S Coupé
Yakıt tipi: Benzin
Motor hacmi (cc): 1598
Motor gücü (HP): 184
Maksimum tork (Nm): 240 (overboost: 260)
Vites kutusu: 6-ileri otomatik
Maksimum hız (km/s): 224
0-100 km/s hızlanma (sn): 7,1
Tüketim (şehiriçi/şehir dışı/karma) (lt/100 km): 8,9/5,0/6,4
Ağırlık (kg): 1165